In het boek “Het Blauw van de Alentejo” neemt Monica Ali ons mee naar het dorpje Mamarrosa in de Alentejo. Het boek kan in eerste instantie een onsamenhangende aaneenschakeling lijken van korte verhalen over de verschillende mensen die zich bevinden in het dorp, maar toch is er meer aan de hand.
In een negental hoofdstukken ontmoet de lezer allerlei inwoners en bezoekers van Mamarossa: een café eigenaar, toeristen, de kassiére in de supermarkt en vele anderen. Deze personages spreken vanuit zichzelf, dus steeds weer verandert het perspectief en word je als lezer blootgesteld aan verschillende meningen. Na het lezen van de laatste bladzijde lijkt er misschien geen conclusie te zijn en geen samenhang, maar toch komen een aantal typerende zaken naar boven.
Ali weet heel goed de onzichtbare vanzelfsprekendheid en acceptatie weer te geven van de aanwezigheid van de verschillende nationaliteiten. De rol van Portugal als emigratie- en immigratieland en dat van toeristische bestemming loopt als een rode draad door het boek en steeds weer blijkt dat de aanwezigheid van al deze “vreemdelingen” voor de Portugezen niets bijzonders is, maar een betekenisloze vanzelfsprekendheid. De Britse schrijver, de Duitser met de Nederlandse echtgenote en zelfs het viezige, eigenaardige Britse gezin worden probleemloos geaccepteerd.
Een ander typisch Portugees trekje vinden we in het wachten op Marco Afonso Rodrigues. De mensen die we leren kennen zien allemaal uit naar de komst van deze man, waarvan stiekem verwacht wordt dat hij ieders persoonlijke redding zal betekenen. Dit wachten op een redder, waarvan men eigenlijk al weet dat hij niet bestaat, wordt wel Sebastianismo genoemd, naar de 16e eeuwse koning D. Sebastião, die bij een veldslag in Marokko om het leven kwam en waarvan nog decennia lang werd verwacht dat hij weer terug zou keren naar Portugal om de troon opnieuw in bezit te nemen (de troon die inmiddels in bezit was van de Spanjaarden). Inmiddels is het natuurlijk wel duidelijk dat D. Sebastião niet meer leeft, maar het hopen op een plotselinge positieve ommekeer, hoewel zeer onwaarschijnlijk, past nog steeds bij de Portugese mentaliteit. De nimmer gelukkige Portugezen hopen altijd op een beter leven, over het algemeen neerkomend op meer financiële vooruitgang. Misschien is inmiddels de loterij Euromilhões de plaatsvervanger geworden.
Op het moment dat deze Marco Afonso Rodrigues terug is in het dorp is er een festijn waarbij alle personages samenkomen, zowel de inwoners van Mamarrosa als de bezoekers. Op dit festijn trekken de personages individueel hun eigen conclusies over het leven.
Het Blauw van de Alentejo is momenteel zeer goedkoop aan te schaffen bij De Slegte. De Nederlandse vertaling werd uitgegeven door Promotheus onder ISBN nummer 90 446 0865 7.
Lees ook:“Tantas Lisboas” nieuw album van Marco Rodrigues
Lees ook:Bloemen van papier kleuren de straten
Lees ook:Boektip: Nachttrein naar Lissabon
Lees ook:Boektip: Evenaar
Lees ook:Een dagje druiven plukken in de Alentejo